My life would suck without you ...

اصلن من به کنار ...

خودت خسته نمی شی انقد نیستی ؟!

ز شکنج زلف تو هر شکن ... گرهی فتاده به کار من ...

دستانش فرو می رود در انبوه مو های تابدار سیاهم ...

رشته ای را گرفته و به آرامی می کشد ...

با لبخندی بر لب زمزمه می کند :

معاشران گره از بند زلف یار باز کنید ...

شبی خوش است ... به این قصه شب دراز کنید ...

سمپاد ...

 

خیلی چیزا دست به دست هم دادن که یه چیزی راجع به سمپاد بنویسم ...

اردوی دوم ها کلی خاطره رو برام زنده کرد ...

دور هم بودن ... تا شب تو مدرسه موندن ... بعد کلی گشنگی یه ذره غذا پیدا کردن و حمله ور شدن بهش ... با خستگی ولو شدن رو کف زمین ... عمله گی ...

بعد امروز همین طوری رفتم وب گردی ... و یه سری وبلاگ های مختلف دیدم که هی همشون نویسنده هاش سمپادی از آب در اومدن ...

دیگه نشد که جلو خودمو بگیرم ...

 

اون اوایل واسه سمپاد چقدر معنی در میاوردیم ...

سازمان ملی پرستاری از دیوانگان

سازمان ملی پرت شدگان از دبستان

سازمان ملی پرورش اسب های دونده (اینو بعد امتحان ورزشمون پیدا کردیم...! :'))

سازمان ملی پرورش الاغ های دم دراز !

و ...

حلقه های بزرگی که تو راهنمایی می زدیم ... حلقه های زیر بارون ...

دست می زدیم و می خواندیم :

 

باید با خیال پریدن شکارچیان را آشنا کنیم ... تا هیچ باد بادک سپیدی در آتش گلوله نسوزد ...

 

و بعد حلقه همه جمع می شدیم دور هم و شعر های غیر رسمی شروع می شد ...

 

ما همه ف ر ز الف و نون ه ، فرزانه هستیم

ما همه د ی و الف و نون ه ، دیوانه هستیم

ما همه فرزانگان فرزانگان مظهر نیروی جوانیم

از شیر نترسیم که خود شیر ژیانیم

ما فرزانگان فرزانگان ورزش پرستیم

از عشق همین ورزشه که اینجا نشستیم

اینیم و آنیم و چنینیم و چنانیم

ما فرزانگان فرزانگان فرزانگانیم

 

که همیشه هم با این عبارت تمام می شد :

 

ایشیم بارا بارا بارا بارا ،‌ بارا

ایشیم بارا بارا بارا بارا ،‌ بارا

ایشیم بله هل هله ایشیم بله هل هله

گومبا گومبا گومبا !

گومبا گومبا گومبا !

ایشیم بله ، گومبا !

شومبلله ،‌ گومبا !

ایشیم بله شومبله گومبا گومبا ،‌ گومبا گومبا گومبا !

 

به قول شاعر "همه چی خوب بود و آروم ... انگار زندگیم جور بود بامون" ...

 

تا این که رسید ... همون ۳ شنبه معروف ...

و چقدر من راجع به آن ۳ شنبه لعنتی نوشته ام ... آن ۳ شنبه شوم ... سر  زنگ هنر ...

همون موقعی که همگی با صدای جیغ طبقه پایینی ها از کلاس بیرون رفتیم ...

همون موقعی که با شنیدن خبر "برداشته شدن" فیلتر همگی بالا و پایین پریدیم و جیغ داد به راه انداختیم ... بدون اینکه بدونیم بهای این "بی فیلتری" رفتن بابا اژه ای عزیزمون بوده ...

یک کم گذشت تا عید شه ... تا تقویم های سمپاد مثل هر سال بیاد و ببینیم که به جای کاریکاتور ها و طنز های همیشگی پر شده از عکس سمپاد ...

سمپاد در حال پر پر شدن ... سمپاد ترکیده ... سمپاد مرده ...

و هی توش نوشته بود "سمپاد در قلب من"

تازه اون موقه بود که یک.کم عمق فاجعه رو درک کردیم ... یک.کم ...

 

بعد رفتیم دبیرستان ... یکی از دوست داشتنی ترین مکان های دنیایم ...

دبیرستانی که با حیاط کوچکش ... با راهرو های تو در تویش ... با نام "پیلوت" ... با تونلی که دو ساختمان را به هم وصل می کرد ... با آجر های ۳ رنگش ...

گیجمان کرد در ابتدا ... ولی بعد یاد گرفتیم که دوستش داشته باشیم ...

حلقه های دبیرستان ... که کوچک تر از راهنمایی ولی صمیمی تر بودند ...

دیوار هایی که از سال ۷۰ روشون یادگاری نوشته شده بود ...

بابا رجب ای که قدمتش بیش از سمپاد بود ...

 

و البته سمپادی که در حال پوسیدن بود ...

روییدن فرزانگان و حلی مانند قارچ از زمین با شعار هر ایرانی یک سمپاد !  (طبق آخرین اخبارات ۱۰ تا فرزانگان و ۱۱ تا حلی داریم ! :|)

بسته شدن یکی از مدارس فرزانگان در یکی از شهرستان ها ... و وقتی که ما به نشانه اعتراض همه آماده تظاهرات شدیم ...

و وقتی با تهدید بستن مدرسه مان ساکتمان کردند ...

وقتی که سمپاد ممپاد شد ...

وقتی که اون خانومه اندیشه اسلامی یا یه همچین چیزی اومد مسئولمون شد ...

و اون همه واکنشی که توی وبلاگ هامون و سمپادیا به این قضیه دادیم ...

 

شب یلدا ... کارگاه علوم ... کارگاه هنری ... افطاری ...

و در آخر ...

جشن فارغ التحصیلی ... آخرین فرصت با هم بودنمان ...

 

دلم تنگ شده واسه درخت توت ... واسه رفتن بالای آلاچیق... واسه سوزن گذاشتن رو صندلی ناظم ... 

واسه سقف کلاس که داشت خراب می شد رو سرمون ... واسه بخاری گازی توی پیلوت که علاوه بر گرم کردن جزغالمون می کرد ... 

واسه آب بازی های توی حیاط ... واسه کارگاه هنر که توش پر بود از کاردستی و کاغذ رنگی و مقوا و کتاب و کلی چیزای هیجان انگیز ناک ...

واسه گرفتن دستای هم دیگه و انقدر بالا و پایین پریدن که نفسم بند بیاد و بریده بریده بخونم :

فردا صد ستاره روید ... از آسمان ها بریزد ... فردا از قلب ظلمت ها نور گرمی بر می خیزد ...

 

امسال آخرین دوره بچه های بابا اژه ای فارق التحصیل شدند ...

هنوز جشن فارغ التحصیلی شان برگزار نشده ...

هنوز رد پایشان از مدرسه پاک نشده ...

ولی ...

راهنمایی مان دیگر ما را راه نمی دهد ...

مدرسه مان برخلاف رسم هر ساله، امسال حاضر نشد به ما افطاری بدهد ...

دیوارها ... دیوار هایی که بیش از بیست سال خاطرات و یادگاری بچه ها رویشان حک شده بود ... رنگ شدند ...

کارگاه هنری که تبدیل به انباری شده است ...

معلم های قدیمی از مدرسه رفته اند ... یا از آن بدتر ... اخراج شده اند ... !

فارغ التحصیلان دهه ی هفتاد رو مدت هاست که به مدرسه شان ... مدرسه مان ... راه نمی دهند ...

 

من به تطبیق دادن خودم با محیط معروفم ... که می تونم تو هر شرایطی خوش.حال باشم ...

دانشگاه رو دوست دارم ... بچه های دانشگاهو دوست دارم ...

ولی ...

گاهی دلم واقعن یه جمع سمپادی می خواد ...

یه چیزی مثل دیروز ...

یه جمع ساده و خودمونی ...

که پشتش یه اتحاد بزرگه ... که پشتش ۷ سال خاطرس ...

دلم تنگ شده ... 

 

// شعر اردوی OOOOO : ) یکی دیگه از معدود کار های دور همی ...

 

 

// آن oo‌ ای که می شنوید صدای بنده حقیر است = ))

 

Mon Soleil...

دنیا مکانی نا زیبا بود ...

مکانی پر از بوی پوسیدگی ...

تاریک و سرد ...

چون مرگ ...

تا این که تو آمدی ...

با چشمانی چون خورشید ...

دوست دارم در روشنی چشمانت خیره شوم ...

فرو روم ...

غرق شوم ...

تا بسوزانندم ...

خورشید هایی که دنیایم را نور بخشیده اند ...

M'aimera-tu ?!

عشق ؟!

طپش قلب ... تند شدن نفس ... گشاد شدن مردمک ها ...

چند واکنش شیمیایی ساده ...

نه چیزی بیشتر ...

عشق دروغی بیش نیست ...

اما ...

بین خودمان بماند ...

من ... عاشق شده ام ... !

// باورت گر بشود یا نشود ... نفسم می گیرد ... در هوایی که نفس های تو نیست ...

هوا را از من بگیر ... خنده ات را نه ..

تو باش فقط ...

همین طوری که الان هستی ...

همین طوری بمون ...

مهم نیست چی بگن ...

من همه تو خواهم شد ...

// همین که به جای سلام bonjour و به جای خداحافظی bonne nuit میگی ... برام از همه چی بیشتر ارزش داره ... : )

// just smile and the rain is gone...

ناگهان دور شدن از همه چیز ...

دوست ندارم این جا رو دیگه ...

بجای حسه خوب ، حسه بد می ده فقط...

خسته شدم از این که هی باید به دوستان (هه ! دوست ! :|) توضیح بدم که مخاطب کیه ...

انقد میخاین بدونین ؟!

اون موقه که نیازتون داشتم کدوم گوری بودین ؟!

اون موقه که داشتم تو اشک خودم غرق می شدم کجا بودین ؟!

حالا که موقع نصیحت که شده همه دوست و خیرخواه شدین ... ؟!

//too tired to upload a picture... who cares anyway ... ?!

//That's my fucking life ... I have the right to screw it ! :|

درو باز کن بیا ...

دخترک نشسته ...

می داند که تو آن جایی ...

نفس هایت را که به در می خورد حس می کند ...

صدای قدم های لرزانت را می شنود ...

خیره به در مانده ... تا بازش کنی ...

مادر ...

اصلن اون گناهکار ...
مجرم ...
بی شعور ...
نفهم ... !
هر چی شما می گی درست ... !

ولی ...
مادر همیشه مادره ...

یه روزی پشیمون می شی که نیست ...

شرح جفای دوست نه بهر شکایت است ...

سخته ... خیلی سخته ...

تحمل قضاوت ...

حرف مردم ...

هه !

می گم حرف مردم ... کدوم مردم ... ؟!

مردمی که عضو دسته "غریبه های ناشناس" باشن که اصن شنیده نمی شه حرفشون ...

مردمی هم که عضو دسته "آشنا" ها باشن هم که اهمیته خاصی نداره حرفاشون ...

نه نه ... قضیه سنگین تره ...

تو این آشفته بازاری که فقط اندی "دوست" برام مونده ...

درد داره این حرفا ... بدجوری هم درد داره ...