دنیایی که رفت... هجوم حسرت... تا پایان خاکستر...

بی حو صله ام !

هی باهام حرف میزنن ... ازم یه سری کار می خوان ...

نگاشون می کنم و بی صدا انجام می دم کاره رو ...

می خوام برم تو اتاقم و بخوابم ...

تمام روز رو بخوابم  ...

بعد شب بیدار شم ...

تک و تنها ...

وقتی که همه خواب اند ...

و شروع کنم به گریه کردن ...

هی گریه کنم ... گریه کنم ... گریه کنم ... تا خود خود صبح !

انقدر که چشمام قرمز شه ...

صورتم خیس شه ...

و دلم خالی خالی شه ...

// صبح خوش حال ترین آدم روی زمین بودم ... !
// تقصیر "تو" نبوده و نیست ! مشکل منم !
// نه می خوام بند بیاد بارون نه چتر روی سرم باشه ...