احساس بی هویتی سر تا پای وجودمو گرفته بود... حس می کردم تنها موندم... جدا از همه... به ندرت به کسی اعتماد می کردم و همه ناامیدم می کردن... همه یا ارزش اعتمادم رو نداشتن یا وقتی برای من تو زندگی ه پر مشغلشون نبود... !
به شدت به یه حامی نیاز داشتم... فرشته کوچولو من هی سعی می کرد کمکم کنه... هی منو دوست می داشت و سعی می کرد حامیم باشه ! ولی اون فقط یه فرشته کوچولو بود... یه فرشته کوچولو ه آسیب پذیر... مثل یه چینی ه شکستنی !
حس می کردم باید این فرشته کوچولومو بغلم بگیرم و ازش در برابر همه ی دنیا مراقبت کنم ! مواظب باشم آسیبی بهش نرسه... ! بگذریم...
راستش دنبال خدا بین انسان ها می گشتم... یه انسان ! ولی از جنس خدا... به نظرم همه اتسان ها یه سایه هایی از خدا دارند... حالا بعضیا نشونش می دن و بعضیا ها با ماسک های جورواجور این سایه خدایی رو کم رنگ می کنن...
آخرش به التماس افتادم رو به قبله... ازش عاجزانه خواستم که که کوچیک شه... بهش گفتم که بزرگیش تو درک و فهم من نمی گنجه... اگه میشه خودشو تا حد فهم من بیاره پایین...
ازش خواستم یه چیز قابل لمس بشه... یه چیز مادی... یه چیز فانی از پوست و گوشت و استخون ! شاید همه ی این ها به نظر مسخره بیاد ولی من اون لحظه که این خواهش رو می کردم کاملن جدی و درمانده بودم... و خدا اجابتم کرد...
حالا خدا این جاست... توی وجود من... توی پوست و گوشت و استخون من ! این من نیستم که خودکار رو تو دست گرفته و می نویسه... این خداست ! خود خود خدا ! خدا این جاست...توی تک تک نفس هام حسش می کنم... میکشمش توی ریه هام و می دمش بیرون ! خدا این جاست... روی این تخت نشسته و موهاشو بهم می ریزه و به صدای بارون گوش می ده... خدا این جاست... خدا این قطره ی بارونه که به در و پنجره می خوره و انگار داره صدام می کنه... میگه بیا... بیا... کمه راه تو تا من...
// وقتش بود که اینو دوباره بیارم بیرون ... ! : )
مرنج!