یه چیزی که همیشه راجع به ویلن دوست داشتم،
پیچ و تاب خوردن آرشه بوده...
دیدن بالا و پایین رفتن و کشیده شدنش یه حس عمیق تری از آهنگ بهم میده...
نه اینکه تو ساز های دیگه اینطوری نباشه...
صرفن توی ویلن خیلی مشهود تره واسه من...
همین باعث میشه دیدن نواختن ویلن به اندازه شنیدنش برام لذت بخش باشه...
// این قضیه راجع به چلو (ویلن سل) هم صدق میکنه... ولی خب یه برتری ای که ویلنیست داره اینه که میتونه خودشو هم پیچ و تاب بده :)
// ویلنیست ها آدم های جذابین... مگه نه؟ :)
من خیلی خواب های خوبی می بینم... دوستان در جریانن!
بعد مثلن دیشب خواب مرتال کمبت دیدم!
بعد جالبیش این بود که هیچ کدوم از شخصیت ها نبودم...
هی یهو میدیدم توی بدن یه شخصیتیم بعد دوباره از بدنش می رفتم بدن یکی دیگه!
بعد حالا جژئیاتش زیاده... منم درست یادم نیست...
ولی لحظه آخر خوابم غرق شدم...
بعد یادمه که کشیده می شدم پایین...
نفسمو حبس کرده بودم...
یهو دیگه باز شد دهنم و یه عالمه آب رفت توش...
از خواب پریدم!
هنوزم حس غرق شدن دارم...
// حقیقتن می دونم که عنوان مناسب نیست... ولی از وقتی بیدار شدم هی این کلمه تو سرم میچرخه... باید یه جا مینداختمش بیرون!
متنفرم از این آدم ضعیفی که بهش تبدیل شدم...
کسی که نمی تونه مشکلات خودشو خودش حل کنه...
مثل این دخترای بی پناه این فیلما شدم...
که هی یه بلایی سرش میاد...
و قهرمان داستان میاد و وقتی بیهوشه نجاتش میده...
بعد که بهوش میاد هی سر قهرمانه غرغر می کنه که چرا نیست...
بدون اینکه متوجه این قضیه باشه که اگه نبود خودشم الان اینجا نبود...
کاملن دختر کوچولوی لجباز درونمو حس می کنم...
که نمی تونه قبول کنه که باخته...
نمی تونه قبول کنه که فقط یه pathatic loser عه...
So I traveled back down that road...
Will she come back?! no one knows...
I realize...
It was only just a dream...
