یه چیزی که همیشه راجع به ویلن دوست داشتم،
پیچ و تاب خوردن آرشه بوده...
دیدن بالا و پایین رفتن و کشیده شدنش یه حس عمیق تری از آهنگ بهم میده...
نه اینکه تو ساز های دیگه اینطوری نباشه...
صرفن توی ویلن خیلی مشهود تره واسه من...
همین باعث میشه دیدن نواختن ویلن به اندازه شنیدنش برام لذت بخش باشه...
// این قضیه راجع به چلو (ویلن سل) هم صدق میکنه... ولی خب یه برتری ای که ویلنیست داره اینه که میتونه خودشو هم پیچ و تاب بده :)
// ویلنیست ها آدم های جذابین... مگه نه؟ :)
بعدم من یه رفیق داشتم از ۲دبستان تا پیشدانشگاهی ویلن میزد! رفت دانشگاه بیخیال شد!
همه اینا به کنار اصلا! ولی اگه همه اینا به کنار پس چی وسط؟! نمیدونم!